Een aantal van de groep heeft bij Jukumu Letu meegeholpen met verpleegkundige Robin bij een ‘medical clinic’ voor kids uit de sloppenwijk: wegen, meten, keelcontrole, bijhouden van administratie en medicijnen geven. Sommigen hebben met maatschappelijk werker Martha mensen bezocht in de sloppenwijk: even een praatje en een bemoediging. Wat wordt er veel goed werk verricht!

​

Een aantal van de groep hebben de Bright Star School van mr. Kwaka bezocht, daar de nieuwbouw bekeken en de handen uit de mouwen gestoken bij het verzorgen van de lunch en het maken van posters voor de (nieuwe) klaslokalen. De les over Nederland onder de waterspiegel en de enthousiaste les Frans vielen ook zeer in de smaak! Fantastisch om kennis te maken met het Huruma Meva-netwerk.

​

Daarna zijn we met vijf vrouwen met Robert Mugambi in zijn bus naar Tenwek gereisd voor een paar dagen. De reis was al geweldig, we keken onze ogen uit! Er lopen al heel vroeg veel mensen, ook veelkinderen in hun schooluniform, langs de weg. We zien manyjatta’s: de ronde, gekleurde hutjes van de Masai, die we ook vaak in hun kleurige kleding, in kuddes zien weiden. We zien zebra's, kraampjes met eten en levende kippen, een halve koe achter glas: de slagerij. Na 5 uur rijden, inclusief bandenwissel na een klapband, zijn we in Tenwek. Hier zijn we te gast bij de Amerikaanse familie John en Linda Spriegel. We bezoeken een groep vrouwen van het bijbelstudieproject Tabitha op de berg bij de theevelden (en beleven daar ons avontuur waar Anneke al eerder over schreef op aigohuruma.waarbenjij.nu). Deze vrouwen wilden graag getuigen over hoe hun geloof in Jezus Christus henzelf én de gemeenschap verandert. We bezoeken ook de kerk in Longisha waar we een bijbelstudie met vrouwen mee maken en mee eten van de rijst met bonen en geitenvlees. Het is zo indrukwekkend om met de vrouwen die hier wonen (niet te vergelijken met ons!) samen in de bijbel te lezen en Gods woorden te betrekken op ons leven. Ook worden we als Vip’s rondgeleid door het Tenwek Hospital (‘we treat, Jesus heals’) waar John Spriegel internist is. Twee van ons logeren bij de Spriegels en wij logeren met Anneke in het mooie guesthouse in Tenwek. We helpen mee met uitpakken van bijbels die net binnengekomen zijn. Deze bijbels in de lokale taal (Kipsigis) zijn bestemd voor het vrouwenproject. Met veel dank aan de gulle gevers in Nederland hebben we flink wat bijbels kunnen doneren!

​

Het volgende project waar het grootste gedeelte van de groep een aantal dagen te gast is, is het babyrescue-centre ‘Mahalia pa Maisha’ (a place of life) van de fam. Bell. Hiervoor reizen we ook weer een aantal uren door het prachtige landschap (met de gaten in het wegdek en het bloedstollende verkeer). Dave en Jenn Bell vangen baby’s op die verstoten zijn door hun moeders: bijvoorbeeld achtergelaten in wc’s of langs de weg. Ze vertellen ons indrukwekkende verhalen, hoe moeilijk is de start van het leven van deze kinderen! Jenn laat ons de baby zien die de nacht voor onze komst gearriveerd is: een jongetje van 4 pond, zijn moeder wilde hem verkopen aan een politie-agent…

​

Het doel van de familie Bell is deze kinderen zo snel mogelijk gezond en stabiel te krijgen en hen terug te plaatsen in hun eigen familie (als dat lukt) of anders worden ze geadopteerd in een Keniaans gezin. Het is geweldig wat de Bells en hun medewerkers doen in hun overtuiging dat elk leven van God gekregen is! We zijn ervan onder de indruk dat de Bells zelfvoorzienend zijn door verbouw van gezonde groente en het fokken van dieren. We mogen helpen met flesjes geven en spelen met de peuters. Ook helpen we met onkruid wieden en het verven van de poort.

​

We zijn dan nog maar 10 dagen in Kenia en het voelt als 3 weken, wat hebben we al veel mee gemaakt! Het einde van de reis komt al in zicht: we gaan nog met de hele groep op safari in de Masai Mara. We zien heel veel dieren: leeuwen, cheeta’s, buffels, giraffen en veel olifanten, gewoon vlak naast de bus, geweldig! We maken een enorme hoeveelheid foto’s.

​

De laatste dag zijn we nog even echt toerist en gaan nog naar ‘Kazuri beads’ (keramiekfabriek waar veel vrouwen hun inkomen verdienen) en naar de plaatselijke markt voor souvenirs. En dan is het (helaas) tijd om weer naar huis te gaan. Wat hebben we een geweldige tijd gehad! We zijn Ina en Anneke heel dankbaar dat we de gelegenheid hebben gekregen om deze reis te maken. We zullen de contacten en gesprekken die we met de mensen hebben gehad nooit vergeten, dat heeft het meeste indruk op ons gemaakt. We voelen ons met hen verbonden omdat we in dezelfde God geloven. We bidden hen Gods zegen en nabijheid toe in deze voor hen ook extra moeilijke tijd! 

​

Kwaheri Kenya! Tot ziens! 

Corina en Liesbeth.